Astronomia jest najstarszą ze wszystkich nauk przyrodniczych. Około 5000 lat temu, tajemnicze ruchy Słońca, księżyca i gwiazd zapaliły ludzką potrzebę eksploracji.
Systematyczne obserwowanie nieba rozpoczęło się około 3000 lat przed naszą erą równocześnie w Babilonii, Egipcie, Indiach i Chinach, kiedy to osiedliły się pierwsze cywilizacje. Początek działalności rolniczej spowodował konieczność przyjrzenia się dłuższym okresom między siewem a zbiorami. Wkrótce regularne ruchy gwiazd zostały wykorzystane do określenia czasu.
W roku 2772 przed Chistusem kalendarz egipski został wprowadzony z 365 dniami.
W tamtym czasie jedynie księża i królowie byli upoważnieni do uprawiania astronomii. Podczas długich, wyraźnych nocy badali nie tylko powolne ruchy gwiazd, ale także szukali ich sensu i znaczenia dla ludzkości. Podobnie realizowali oni astronomię - naukę praw ruchu gwiazdy i astrologię - doktrynę orędzia gwiazd.
Sumeryjczycy w Babilonie wiedzieli już, że słońce wędruje przez 12 konstelacji zodiaku w ciągu roku i że planety poruszają się po własnych ścieżkach. W 2620 roku p. n. e. astrologia sumeryjska rozwinęła się na tej podstawie, której wiedza została w zasadzie przyjęta do dnia dzisiejszego.
Kiedy, 2000 lat później w Grecji, obserwowanie niebios rozpoczęło się, astronomia nie ograniczała się już tylko do królów i kapłanów - każdy, kto czuł się do tego wezwany, mógł prowadzić badania. Początkowo ziemia była uważana za płaski, okrągły dysk, otoczony wodą i skrystalizowany kopułą nieba, do której gwiazdy trzymają się wyłącznie dla radości ludzkości.
Następnie, w 560 przed Chrystusem, filozof Anaximandras wpadł na pomysł, że wszystkie formy we wszechświecie muszą być doskonałe - a ponieważ kulę ziemską uważano za najdoskonalszą formę, ziemia nie może być niczym innym, jak kulą swobodnie unoszącą się w centrum świata.
Około 200 lat później Arystoteles, najbardziej wpływowy filozof starożytności, stworzył następujący światopogląd: większe kryształowe kule otaczają ziemię jak powłoki cebuli. Słońce, księżyc i gwiazdy są do nich przytwierdzone. Ruch gwiazd jest tworzony przez harmonijne obracanie się tych wielu kryształowych kulek; ich tarcie między sobą sprawia, że muzyka kul brzmi.
Ten światopogląd był również nauczany w Akademii Aleksandrii, która została założona około 300 przed Chrystusem egipskiego króla Ptolemaiosa I. Widoku świata nauczano również w Akademii Aleksandrii. On sam był ważnym astronomem i przyjacielem Aleksandra Wielkiego. Wkrótce Aleksandria stał się ośrodkiem badań astronomicznych i miejscem spotkań wszystkich ówczesnych czołowych uczonych.
Około 140 roku nauczał tam Claudius Ptolemy, najsłynniejszy astronom starożytności, po czym system kryształowej piłki otrzymał nazwę "Weltbild des Ptolemäus" (światopogląd Ptolemy). Swoją sławę zawdzięczał nie tylko "Almagest", katalogowi znanych wówczas gwiazd stałych i konstelacji, w tym opisom sytuacji - nie mniej szanowane było jego astrologiczne arcydzieło "Tetrabiblos", w którym ukazał specyficzne znaczenia i wpływy gwiazd na ludzkie życie.
Jego współczesnym był Hipparch, który mieszkał na wyspie Rodos. Jak wszyscy astronauci z przeszłości, złamał głowę nad pięcioma bardzo specyficznymi gwiazdami, wędrując przez konstelacje w tak dziwny sposób, że nie dało się ich przymocować do kryształowych kul. Nazywano ich pieszymi: Planety. Znaleził bardzo proste rozwiązanie problemu, usuwając ziemię z centrum wszechświata i zastępując ją słońcem. Ale kto chciałby uwierzyć wyspiarskiemu badaczowi coś tak banalnego, jak długo wielki Claudius Ptolemy w Aleksandrii mówił o kryształowych kulkach i muzyce sferycznej? Hipparcha szybko zapomniano, a ponieważ nie da się wytłumaczyć ruchu planet, uważano ich za boskie istoty kierujące losem człowieka.
W ciągu następnych 160 lat w astronomii niewiele się dzieje. Ale potem kometa zwróciła uwagę na stajnię w Betlejem, gdzie dziecko ujrzało światło dnia: Jezusa Chrystusa. Stało się to tak ważne, że w tym roku rozpoczęła się nowa era, zero. Od tego czasu historia dzieliła się na czas przed i po narodzinach Chrystusa.
Dopiero 1500 lat po tym wydarzeniu uczony znów natknął się na planety: Mikołaja Kopernika, profesora w Krakowie. Bez wiedzy Hipparcha doszedł do tego samego wniosku, że Kepler, Galileusz i Newton udowodnili ponad 200 lat temu. Galileo po raz pierwszy użył teleskopu w 1609 roku - ten nowy wynalazek przyniósł astronomię z gigantycznymi krokami.
W 1814 r. opracowano analizę spektralną w celu zbadania składników chemicznych ciał niebieskich. Dzięki wynalezieniu fotografii w 1834 roku opracowano nowe metody obserwacji. Astronomia zaczęła się rozgałęziać na skomplikowane dyscypliny.
W 1969 roku pierwsi ludzie weszli w księżyc i rozpoczęła się podróż kosmiczna.
Pomysł ludzi czasów, którzy dawniej byli wieńcem stworzenia i przebywania w centrum wszechświata, mógł być prostszy i bardziej satysfakcjonujący. Możliwości dzisiejszego świata - i jutro - mogą być jednak czymś więcej niż tylko substytutem utraty bycia już nie centrum świata.