PÓŁNOCNE GWIAŹDZISTE NIEBO
POŁUDNIOWE GWIAŹDZISTE NIEBO
Strzałka wskazuje na równonoc wiosenną. Konstelacje są oznaczone kodami Abraksów.
Jako jasny, lśniący zespół, Droga Mleczna - nasza galaktyka - rozciąga się po rozgwieżdżonym niebie. W mitach starożytnych kultur jest to ulica, na której chodzą dusze nienarodzonych i zmarłych. Dopiero od czasu wynalezienia teleskopów, astrokamery i teleskopów radiowych galaktyka była obiektem badawczym i przyczyną różnych teorii o pochodzeniu i kształcie przestrzeni. Składają się na nią gromady gwiazd, mgławice planetarne, ciemne i jarzące się chmury gazowe, mgławice spiralne (które są niczym innym jak odległymi galaktykami) oraz 200 miliardów różnych gwiazd stałych, których typowym przedstawicielem jest nasze słońce. W konstelacji łabędzia widać gwiazdozbiór, który znajduje się w odległości lat świetlnych. Galaktyki tworzą grupy. Nasza grupa obejmuje powierzchnię 3 miliardów lat świetlnych i składa się z 18 galaktyk. Nasza "sąsiednia ulica" w przestrzeni to mgławica Andromedy.
Na naszych szerokościach geograficznych Polarstern stoi w połowie horyzontu północnego i jest jasną, ale nie najjaśniejszą gwiazdą na niebie. Podobnie jak słońce i większość gwiazd, jest to stała gwiazda, która wytwarza własne światło. Ma to ogromne znaczenie dla orientacji na niebie. Z pomocą Zadaszeń można go odnaleźć i szybko odkryć jako gwiazdę, wokół której obracają się wszyscy inni, podczas gdy wydaje się być jedynym stojącym w miejscu. Powodem tego jest fakt, że stoi on dokładnie w przedłużeniu osi ziemi, jak pokazano na rysunku. Oś ta pomiędzy biegunem północnym i południowym nie stoi prostopadle do orbity ziemi, ale jest pochylona - jak ogromny żyroskop, ziemia obraca się wokół swojej osi. Jeden obrót żyroskopu trwa 26.000 lat;"Punkt Wiosenny" 21 marca przebiega przez wszystkie 12 konstelacji zodiaku. Więc ten dzień stał przed 7000 w byku, przeszedł potem przez tryka, stoi dziś w rybach i przenosi się do Wodnika.
Lwy stoją na niebie, maleńkie nad tyłem wielkiego.
Regulus (R) jest uważany za serce wielkiego lwa. Jest jedną z najjaśniejszych gwiazd na niebie i jest również nazywana Gwiazdą Króla. W bajkach i bajkach wszystkich narodów lew jest królem zwierząt. Zgodnie z grecką legendą pierwszym zadaniem bohatera Heraklesa było zabicie nieznośnego Nemskiego lwa - gdy jego strzałka ześlizgnęła się, dzielnie wszedł do lwiej jamy i udusiłował go w ramionach. Głowa Untier' a stała się jego hełmem, futro jego płaszczem.
Ma poczucie rodziny i serdecznej postawy. Jego usposobienie jest szlachetne, jego wygląd nie jest wolny od pożądania prestiżu. On jest bardzo dumny i kto go obraża nie pozostanie bez szwanku. Lubi być w centrum uwagi, komunikatywny i radosny. Jego najgłębsze wnętrze otoczone jest jednak nieprzeniknioną ścianą.
Rak jest dość niepozorną konstelacją. Według greckiej legendy był bliskimi przyjaciółmi Hydry i dzielnie pomagał jej w walce z Heraklesem, wciągając bohaterkę do pięty kilka razy - co Herakles uznał za dość denerwujące.
W naturze są raki, kraby, kraby, kraby rycerskie, złodziej palmowy, który może pobierać i otwierać kokosy z drzewa, homary i homary należą do wielu tysięcy różnych gatunków. Krawat pustelnik spędza swój wrażliwy brzuch w skorupkach porcelanowych ślimaków lub muszli i stale poszukuje coraz większych, dobrze dopasowanych pomieszczeń w okresie wegetacji.
Jest domowy, wrażliwy, czasami również nadwrażliwy. Jako przyjaciel jest niezawodny i pomocny, czuły i wierny w miłości. Łączy pomysłowość z ręczną zręcznością, jest utalentowany artystycznie i odznacza się dużą wytrzymałością.
Nie można przeoczyć bliźniaków na niebie. Pollux (P) jest jedną z najjaśniejszych gwiazd o blasku ledwie mniej jasnym jest ciekawym systemem wielokrotnym Kastora (K). Jedna duża i dwie małe gwiazdy orbita z niewidzialnymi towarzyszami, prawdopodobnie planetami, wspólnym centrum.
W greckiej legendzie Dioscury, bliźniaki są synami Zeusa i Ledy, ale tylko Pollux jest nieśmiertelny jak jego ojciec. Kiedy Castor walczy z ostrym Lynceusem i silnym Idasem, Pollux prosi Zeusa, aby pozwolił mu umrzeć, bo bardziej kocha brata niż życie. Zamiast tego, Zeus daje braciom możliwość dzielenia się śmiercią i nieśmiertelnością: Razem spędzają jeden dzień w podziemiu i jeden dzień na ziemi.
W jego duszy wysokie ideały walczą z egoistycznymi impulsami. Tylko w dojrzalszym wieku znajduje harmonię. Zręczność umysłowa i towarzyskość ułatwiają życie.
Ta rozbudowana konstelacja nazywana była bykami, zanim większość konstelacji miała swoją nazwę. Jego sercem jest świecący Aldebaran (A), tzw. czerwony gigant ogromnego upału.
Według starożytnej sumeryjskiej legendy, ojciec chrzestny Anu tworzy niebiańską bestię, która ma chronić Ishtar przed atakującymi.
W greckiej legendzie Zeus przekształca się w byka, by porwać oczarowaną Europę. Synem tej przygody jest Minos. Kiedy staje się królem Krety, odmawia dziękczynienia Bogom. Jako kara, jego żona rodzi Minotaura - potwora z głową byka i ludzkim ciałem, któremu w labiryncie poświęca się młode dziewczęta i chłopców.
Z przyjemnością kocha wszystkich swoich bliskich, nie może oddzielać się od niczego i nikogo, jest czuły, pełen pasji, zazdrości - niestrudzonym pracownikiem, kiedy zadanie go kusi - i szorstki.
Baran jest niepozorną konstelacją. Ma to ogromne znaczenie od czasów Orsa, w którym założono 5000 lat temu kalendarze i zodiaki. W tamtym czasie punkt wiosenny wyznaczał Aries. Jeszcze dziś, orientacja niebieska czasów Aries jest nadal podstawą wszystkich obliczeń astrologicznych.
Po tym jak tryk Phrixos i Helle lecieli nad morzem, został przeniesiony do nieba. Od tej pory jego złote futro zawisło na świętym drzewie i było strzeżone przez smoki. Jason z pomocą Argoników i czarodziejki Medei udało się Jasonowi zrabować złoty polar. Więc przeszedł próbę odwagi zażądał go i stał się królem Jolków.
Odwaga, entuzjazm, determinacja i dobry duch zespołowy sprawiają, że jest on człowiekiem odnoszącym sukcesy. Z pragnieniem przygody i silną wiarą w siebie jest ekscytujący w miłości, ale i wymagający.
Ryby nie są małą konstelacją, ale nie mają szczególnie jasnej i niezwykłej gwiazdy. Od czasu, gdy od około 2000 lat w tym znaku odrodził się równonoc, żyjemy - mówiąc astrologicznie - w epoce ryb.
W biblijnej historii stworzenia, Mojżesz mówi nam, jak BOG nakazuje wodę "podniecić żywymi i tkacącymi zwierzętami" jeszcze przed stworzeniem zwierząt i ludzi.
Już w 550 roku p. n. e. greccy filozofowie rozwijają powszechnie przyjętą obecnie teorię, że wszystkie żywe istoty rozwinęły się z wody.
Jest wesoły i skromny, kocha nawiązywać kontakty towarzyskie i jest dowcipnym konwersacjonistą. Jego zamiłowanie do snów sprawia, że jest on otwarty na sztukę, ale nie ingeruje w sens rzeczywistości. W miłości jest czuły i rozsądny. Jego milczenie czyni go zaufanym rozmówcą.
Wodnik wspina się po horyzoncie w jesienne wieczory. Sadalsud (S) zapowiada porę deszczową, a w astrologii arabskiej oznacza "najszczęśliwszą gwiazdę na świecie".
Wodnik odnosi się do tajemnicy narodzin: w wodzie worka owodniowego, niemowlę "unosi się" w świat. W Sylwester Nowego Roku wczesnych poranków, słońce wkroczyło do Wodnika i zainaugurowało narodziny nowego roku. Równonoc wiosenna dotrze do Wodnika około 2100 roku. Wtedy rozpocznie się Wiek Wodnika, przynosząc spokój, szczęście i dobrobyt.
Mitologia wszystkich starożytnych opowieści ludowych ożywia morza, rzeki i stawy z ludzkimi duchami wody. Okrutny Nöck kradnie małe dzieci - uwodzicielska syrena wciąga piękną młodzież do mokrego grobu.
Pragnienie badań i praktycznej przyczyny sprawia, że jest on chłodnym obserwatorem. Zawsze dostosowuje swoje poglądy i zachowania do najnowszych odkryć.
Koziorożec został stworzony dopiero niedawno z kozłów babilońskiego zodiaku.
Grecka mitologia łączy konstelację z Panem, wszechogarniającą koncepcją najstarszych religii przyrody i boga pasterza kóz. Raz poszedł za Syrinxem z zachwytem, ale nieśmiała nimfa zamieniła się w trzcinę. Pan wyciął się z niego flet pasterski, na którym od teraz grał kochający łąki. Z ciemności dawno zapomnianych mitów pochodzi Aiga, z którą stworzył Aigipan, kozią rybę. Nurkując z fal oceanicznych, Aigipan lękał się strachu przed rogiem muszli, panikował wrogów Zeusa w walce Tytuana i został przetransportowany do nieba jako konstelacja. Ale w diable żyją jego rogi i stopy kóz.
Wykonuje zadania sumiennie i kocha miłość i sukces. Niechętnie podejmuje decyzje, jest muzycznie - i uparty.
W gwiazdozbiorze Strzelec leży dziś przesilenie zimowe, do którego zimy spalili się starożytni mieszkańcy północy, a miłośnicy przeskoczyli przez ogień.
Zgodnie z grecką tradycją strzelec należy do górskiej ludności Centaurów. Niegdyś król kapitanów zaprosił do ślubu dzikie konie. Ponieważ nie przyzwyczaili się do wina, szybko pili się i próbowali okradać córki kraju. Po krwawej walce zostali wypędzeni przez kapitanów. Niektóre z nich cofnęły się do wulkanicznych gór Magnezji. Tam strzegli oni jednego z wejść do podziemia i ścigali niegodziwych swoimi strzałami. Inni osiedlili się w pięknej Arkadii pod przywództwem mądrego Chirona.
Zadania wykonuje z determinacją, z jeszcze większymi ideałami. Ma wielkie poczucie obowiązku, jest ambitny, odnoszący sukcesy, wyższy, ale czasami może stracić kontrolę nad sobą.
W Scorpio znajduje się jedna z najwspanialszych gwiazd na niebie, Antares (A), obok wielu jasnych gwiazd. Jest to podwójna gwiazda: gorące słońce krąży wokół stosunkowo chłodnego, czerwonego olbrzyma.
W starożytnym epicyku Gilgamesz Sumeryjczyka, Scorpio strzeże bramy Maschu, do której codziennie wchodzi i wychodzi słońce. Kiedy Gilgamesz prosi o przyjęcie, skorpionowa kobieta sprawdza jego wewnętrzną istotę, wtedy skorpion otwiera bramę i starannie opisuje bohaterowi samotną drogę przez górskie wnętrze - noc - do boga słońca.
W mitach greckiego Oriona potężny myśliwy chlubi się, że może zabić wszystkie zwierzęta. Kiedy Orion również podąża za Pleiadą, Gaia rozkazuje ostatecznie Scorpio, aby go rozstrzelać.
W swojej pracy jest niezawodny i ma racjonalną konsekwencję - w swoim drogim przyjacielu, wierny i bezinteresowny w małżeństwie - jest trochę zbyt samokrytyczny.
Konstelacja Waga w astrologii arabskiej nazywana była "Chelai" - nożyczkami i należała do Scorpio, które zgodnie z grecką tradycją musiało wyegzekwować wyrok bogów.
W mitologii rzymskiej Libra jest symbolem sprawiedliwości, bogini sprawiedliwości. Legenda głosi, że w Żelaznej Epoce jako ostatni z Niebieskich opuścił ziemię pełną zbrodni i osiedlił się na niebie jako świetlisty znak. Dzieła sztuki z późniejszych czasów dały jej niewidomą - przede wszystkim po to, by nie osądzać ludzi po ich prestiżu na świecie - ale być może także po to, by ocalić bogini wzrok niedoskonałej ludzkiej sprawiedliwości.
W swojej pracy i miłości charakteryzuje się harmonią, miłością prawdy, pewnym poczuciem osądu i zdolnością adaptacyjną. Rzadko wykazuje słabości w podejmowaniu decyzji lub uprzedzeń.
Spica (S), szpikuliec jest najjaśniejszą gwiazdą w dziewicy i jedną z najjaśniejszych gwiazd na niebie, dlatego konstelacja pierwotnie nazywana była "szpikulcem".
Kiedy osiedlali się najstarsze ludy, rolnictwo znajdowało się głównie w rękach kobiet. W wielu przypadkach stosowane prawo macierzyńskie i szpiczak były symbolem potężnych bogini płodności. Były one serwowane przez czystych, szalonych ludzi - kapłanek uwiecznionych w mitach o wojowniczych ludziach pięknych Amazonek, którzy obawiali się miłości i znienawidzonych mężczyzn.
Grecy zaczęli uprawę zbóż od Demeter i czcili boginię w najstarszym tajnym kultie Grecji - misterium Eleuzyjskim - po zbożowych zbiorach zbóż, w którym słońce było znakiem Dziewicy.
Rozsądna i praktyczna w pracy - nieśmiała i zakochana w miłości - troska o małżeństwo. Miłość natury, jest trochę zbyt trzeźwa.
Wielki Niedźwiedź nigdy nie tonie na północnym niebie i jest zawsze dobry do zobaczenia. Jego najjaśniejsze gwiazdy tworzą Zadaszenie, z którym znajduje się Polarstern. Stoi w przedłużeniu tylnej gwiazdki samochodu i tworzy punkt ogonowy Małego Niedźwiedzia.
Kallisto była piękną księżniczką Arkadii. Często i chętnie wędrowała po rodzimych lasach, nie wiedząc, że Zeus ogląda ją dobrze. Dorastała, wychowywała się, wyszła za mąż, miała syna - Arkasa - i stawała się coraz piękniejsza, aż w końcu Hera - zazdrosna żona Zeusa - nie mogła już dłużej stłumić jej zazdrości i pilnego pragnienia wyjścia z świata. Kallisto zamieniła w ostrym niedźwiedzia. Kilka lat później Arkas prawie rozstrzelał w polowaniu swoją matkę - ale Zeus zmienił go w Małego Niedźwiedzia i posłał do nieba. Wściekle gniewny, Hera zabronił konstelacji przed przyjściem na drugą stronę nieba.
Romansem Heliosa z pięknym egipskim Klymenem jest Phaeton. Dorastał bez ojca i bardzo cierpiał pod kpiną innych dzieci. Jako młody człowiek wyruszył w podróż do ojca. Daleko za Indiami dotarł do pałacu Boga Słońca, kiedy wszedł w swój złoty rydwan, aby rozpocząć codzienną podróż do nieba. Phaeton poprosił ojca o zezwolenie na jednokrotną jazdę samochodem. Helios, który zaniedbał go przez wiele lat, przeszedł na emeryturę z ciężkim sercem. Odważny Pheaton wyskoczył i natychmiast spalił duże zadrapania na niebie, Drogi Mlecznej. Przerażony, skierował się w drugą stronę i podpalił Afrykę. Od tego czasu tamtejsi ludzie zostali spaleni na czarno. Zeus rzucił błyskawicą, a Phaeton wpadł do Eridanusa. Wypalone Zadaszenie zatrzymało się u Wielkiego Niedźwiedzia. Hephaistos musieć nowy samochód dla the słońce bóg w jego wulkaniczny warsztat.
Puchar jest mniejszą konstelacją na południowym niebie. Puchar i winorośl są symbolami Dionizosa.
Sprzeczność licznych greckich mitów o jego narodzinach i życiu sugeruje, że wywodzi się z dalekowschodnich religii przyrodniczych. Podróżował z dziwną retuszem: Satyr był związany z Panem, później przez Rzymian nazywany Faun; Silen przypominał Centaurów, a maenadę kochał płynące stroje orientalne, podobnie jak Dionizos. Kobiety często dołączały się do maenad do żalu swoich mężów. Na dzikich orgiach w górach w nocy byli wściekli, tańczyli do bezsensowności i porzucali zwierzęta na kawałki, nawet ludzie uważali się za zwierzęta. Wino i złudzenie religijne prowadziło do wizji, ekspansji świadomości - nierzadko do szaleństwa,"broni Dionizosa". Rzymianie przejęli jego kult, nazwali go Bachusem i świętowali rozłożone Bacchanalia.
Hydra jest najdłuższą gwiazdozbiorą w północnym i południowym gwiaździstym niebie.
Dziewięciogłowy wąż mieszkał z chłopakiem, krabem wokół Marsh of Lerna. Herakle wyprowadzili ich z obozu z płonącymi strzałami i włamali się mieczem do głowy. Ale za każdą głowę zdjął, dwie nowe głowy odrosły. Rak nieustannie uciskał go w nogę. Następnie Herakles wezwał do pomocy swojego przyjaciela Jolaosa, który spalił szyje Hydry pochodniami. Teraz już więcej głów nie mogło się odrodzić. Tylko jedna głowa była nieśmiertelna, pochowana pod dużym kamieniem. Następnie Herakles rozdzielił kadłub i zanurzył swoje strzały w trującą żółć Hydry. Wiele lat później stało się to jego karą. Kiedy jego młoda żona Deianeira została bezwstydnie nękana przez Nessosa, Heracles zastrzelił go trucizną dart. Kiedy umierał, Nessos poradził niczemu nie podejrzewającemu, aby użył jego krwi jako zaklęcia miłości, co uczyniła.
Na wschód od Orionu stoi wielkii mały pies. Sirius (S) jest najjaśniejszą gwiazdą na całym niebie, a jednym z naszych najbliższych sąsiadów jest słońce. Jest to podwójna gwiazda otoczona białym krasnoludkiem z super ciężką materią.
Wielki pies to Lailaps. Zeus dał ją Europie, kiedy ją opuścił. Lailaps miał wspaniały prezent, którego nie mógł uciec. Ale został zatrudniony na vixen z nie mniej wspaniałą zdolnością, że nigdy nie może być złapany. Gdyby Zeus nie interweniował i nie przeniósł zwierząt do nieba, umarliby z wyczerpania podczas niekończących się polowań.
Małym pies jest Cerberus, który pilnował wejścia do Hadesu. Przywitał się wchodząc do dusz, wbijając ich ogony - ale kiedy oni próbowali opuścić Hades, zjadł je.
Z starymi Teutonami psy uważano za "patrzące na duchy", co tłumaczyło ich niezrozumiałe niekiedy szczekanie.
Od niepamiętnych czasów konstelacja ta nazywana jest "Carter". Ponieważ jednak kilku greckich rydwanów kwestionuje sławę uwiecznienia w niej, zaszczyt należy oddać promującemu, który odgrywa ważną rolę w najstarszych mitach.
W starożytności uważano go za otoczony rzeką, po drugiej stronie podziemi.
W micie Sumeryjczyka imię promaka brzmi Urschanabi. Zabiera bohater Gilgamesz, który szuka życia wiecznego, na drugą stronę i z powrotem - a nawet kłuje go do tej zatoki, gdzie Gilgamesz zanurza kamienie i wybiera zioła z dna morskiego. Niestety, niedługo potem jest on kradziony przez węża.
W mitologii greckiej jego nazwisko brzmi Charon. Dla niego Hermes prowadzi dusze zmarłych, co tłumaczy przeciw obolosowi - dlatego bardzo ważne było, aby dać zmarłym drobną zmianę grobu.
Orion z trzema gwiazdami pasów jest wspaniałą konstelacją zimową. Rigel (R) i Betelgeuse (B) są oboma supergiantami tej rzadkiej,"śmiertelnej" wielkości, która może stać się supernową.
W mitach greckich Orion jest synem Posejdona i kochanką Eos. W sporcie zdobył podziw bogini myśliwskiej Artemis. Nie bezwzględnie jednak nie tylko ściga zwierzęta, ale także nieśmiałe plejady, które się go boją, aż Gaia kazuje ostatecznie skończyć Scorpio. Dzięki orędownictwu Artemida zostaje przeniesiony do miejsca bogatego w zwierzęta na rozgwieżdżonym niebie.
Orion to greckie imię potężnego myśliwego Nimroda, prababa Noego i przodka narodów afrykańskich, założyciela imperium asyryjskiego i budowniczego wieży Babel. W scenariuszu cuneiform biblioteki gliniasto-panelowe Niniwy opowiadają o okrutnych czynach jego następców, ale także o kulturze ludzi podporządkowanych, o magii i astronomii.
Zając jest jasną konstelacją pomiędzy Orionem i Wielkim Psem. Honorowy zaszczyt świecenia wiecznie na niebie wynika nie tyle z jego prędkości, ile z jego wspaniałej płodności.
Odnotowano plagę króliczą, która powodowała problemy ekologiczne na małej wyspie Leros w pobliżu Karii, należącej do dzisiejszej Turcji. Po pierwsze, tylko jeden obywatel przywiózł z kontynentu ciężarną zajączkę. Wyspiarze lubili zwierzęta, zaczęli je hodować. Wkrótce jednak tak się rozmnażało, że plony przestały wystarczać do wyżywienia ludzi i królików. Wyspiarze wyspiarze zwrócili się do ARTEMIS o pomoc w przypadku głodu. Bogini polowań doradzała im, aby uformowali łańcuch i pałeczkami wprowadzili zwierzęta do morza. Tysiące z nich utonęło tam tysiące. Ale wysłali królik na niebo. Tak więc Orion ma ofiarę, która rozmnaża się szybciej niż może strzelać - przypominając wszystkim myśliwym, aby troszczyli się o zwierzęta, ale aby ich nie wyniszczać.
W gwiazdozbiorze Perseus stoi Algol (A), który w starożytności nazywany był "Demonem" ponieważ miga. Algol to wielokrotny system, w którym ciemna gwiazda orbituje jasną podwójną gwiazdę, ukrywając ją przed ziemią co dwa dni przez 10 godzin.
Zeus zamienił się w złoty deszcz, aby oszukać żonę z Danami. Hera i tak się dowiedział. Tak więc Perseusz, syn Danaesa, nie miał łatwego, ale heroicznego życia. Zaraz po urodzeniu został wraz z matką zabrany do morza w skrzynce. Zostali uratowani, ale jak tylko dorastał, musiał pobrać głowę Meduzę - jej wzrok zamienił każdego śmiertelnika w kamień. Ale bogowie mu pomogli: Hermes pożyczył mu buty skrzydłowe, magiczny miecz i hełm kamuflażowy - za radą ATHENY, bogini mądrości, spojrzał na Meduzę tylko w lustrze tarczy, oddzielił niewidoczną wężową głowę od kadłuba i uratował życie Andromedy.
Plejady to mały otwarty gromadnik gwiazdowy w pobliżu Taurusa. Ich gwiazdy przywołują mgławicę gazu, aby zapalić je jak duchy. Z gołym okiem można wyróżnić od sześciu do ośmiu gwiazd, dlatego też w starożytnych czasach Siedem Sióstr nazywano je także badaczami wzroku.
Atlas był olbrzymem, który niebo niósł na ramionach. Później Perseus przekształcił go w Atlas przez Perseusza, aby uniknąć odczuwania uciążliwego ciężaru. Meernymphe Plejone był matką jego siedmiu córek Alkyone, Asterope, Elektra, Kelaino, Maja, Merope i Taygeta. Orion zobaczyła ją kiedyś na brzegu rzeki, kąpiąc się i śpiewając z matką, w połowie ukrytą poranną mgłą. On złamał pożądliwości przez krzaki, ale uciekli przerażeni. Przez siedem lat uciekali przed nim, który niestrudzenie ścigał ich przez całą Afrykę, aż Zeus sprowadził wyczerpanych do bezpieczeństwa na rozgwieżdżonym niebie. Tam nadal podąża za nimi w bezpiecznej odległości.
Gwiezdna rzeka Erydan rozciąga się daleko poza południowe i północne niebo. Jest to lustrzany obraz wszystkich wielkich rzek ziemi, ponieważ również i w nim wiele źródeł łączy się do lśniącej wstęgi, która kończy się po licznych pętlach i zamiataniu w szerokim ujściu.
Legenda głosi, że Faeton został wyrzucony z Zadaszenia przez Zeusa błyskawicą błyskawicy po tym, jak podpalił ziemię młodzieńczą lekkomyślnością. Jak płonąca pochodnia wpadł do Eridanusa i utonął nieszczęśliwie po nieostrożnej podróży. Jego półsiostry, Heliadowie, opuściły pałac boga słońca i leżały nad brzegiem rzeki. Płakali tak bez przerwy dla faetonu, że ich łzy zamieniły się w bursztyn i zamieniły się w topolę. Zeus, jednak gorzko puścić wszystkie rzeki, aby gasić płonącą ziemię. Tak powstało potop w mitach greckich.
Mała, ale widoczna konstelacja Cassiopeia błądzi za Kefheusem wokół gwiazdy polarnej, w zależności od stanu niebiańskiego przypomina matczyny M lub smutny W.
Kassiopeia była żoną Kefeusza, który wiele lat temu królował w Etiopii. Jedynym jej dzieckiem była Andromeda, piękna córka, która kochała ją drogo. W rzeczywistości Andromeda była tak urokliwa, że szczęśliwa matka dumnie ogłosiła kiedyś, że jest jeszcze piękniejsza niż Nereidy. To utknęłoby w jej gardle, ponieważ Nereidowie byli siostrzeńcami Poseidona, bojaźliwego boga morza, Poseidona. Oczywiście, usłyszał wypowiedź i był bardzo zdenerwowany. On wysłał swój najbardziej przerażający potwór morski i zażądał, aby Andromeda został poświęcony mu, w przeciwnym razie zniszczy królestwo. Rozpaczliwa matka państwa musiała mu się ukłonić. (W historii cudownego zbawienia).
Trójkąt południowy składa się z jasnych gwiazd i można go zobaczyć tylko na południowym gwiaździstym niebie.
Przypomina to wielkich uczonych starożytności. Bez pomocy technologii, niemal bez instrumentów, doszły one poprzez obserwację, refleksję i wymianę pomysłów do bogactwa istotnych odkryć, które nie straciły ważności do dnia dzisiejszego i są fundamentem nauki i badań.
Początkowo nazywali się "mędrcami". Pitagoras, który był nie mniej mądry niż jego poprzednicy, jako pierwszy pokornie nazwał siebie "przyjacielem mądrości": filozofem. W tamtym czasie zawód ten był znacznie bardziej wszechstronny niż obecnie. Filozofowie badali wszystkie gałęzie nauki i ducha. Między innymi uczynili matematykę, która w tym czasie była tak samo astronomią i astrologią łączoną. Badali oni trójkąt i odkryli, że jego wielostronne relacje, takie jak wielkość kątów lub długość boków, są współzależne.
Z nieprzemyślanym wykrzyknikiem królowa Cassiopeia wzbudziła gniew boga morza. Że jakaś śmiertelna dziewica była piękniejsza niż jego bratowa, Nereidowie, nie mógł i nie chciał iść bezkarnie. Zamówił więc ogromne ryby wielorybowe, aby przede wszystkim rozwikłać wybrzeże królestwa, zapukać do łodzi rybackich i zniszczyć porty. Następnie zwierzę powinno dopłynąć do określonej skały i zjeść skalną księżniczkę.
Wieloryb zrobił to tak, jak mu powiedziano. Kiedy jednak przyszedł do skały, nie miał szczęścia, że na niego czekała księżna Andromeda i pewien Perseusz. Wyciągnął coś z worka, który ciekawie się kręcił. W oczekiwaniu na swoją ulubioną potrawę wielorybnicza kalmar, wieloryb patrzyła na nią chciwie - i szybko przekształciła się przez wężystą głowę Meduzy w skalistą wyspę. Ale Posejdon umieścił swoją posłuszną bestię pod gwiazdami.
Kefheus był już dawno temu królem Etiopii, mężczyzną, który miał trudności ze starością. Pewnego dnia spotkała go delegacja rybaków, którzy skarżyli się na ogromne wielorybnictwo, które zniszczyło mienie i ludzkie życie na wybrzeżach. Bezbronny król wyruszył w mozolną podróż do Delphi, aby zakwestionować słynną wyrocznię. Pośpieszył się w przerażającym błyskawicy i opowiedział swojej żonie Cassiopei o skandalicznym żądaniu Posejdona. Ale dobrostan ziemi był pierwszy - królewscy rodzice musieli wyciągnąć swoje jedyne dziecko do skały i zostawić je w miejscu straszliwego losu. Nikt chyba nie zamknął ich oczu tej nocy. Kiedy nieznany mężczyzna wpadł do sypialni królewskiej w niemożliwym czasie i poprosił księżniczkę Andromedę o rękę, rodzice obiecali mu wszystko, jeśli tylko ją uratuje, co zrobił. Nie chciał nawet królestwa.
Piękna księżniczka dzielnie kłaniała się Oracle i była gotowa umrzeć dla dobra ludu. W ciemnej nocy sama straciła odwagę. Myślała o jej biednej matce i zaczęła szemrać. Zostało to usłyszane przez Perseusza, który właśnie leciał w powietrzu z butami skrzydłowymi wysoko nad nią, ciesząc się z jego zwycięstwa, niebezpiecznego trofeum w ręku. Zszedł i znalazł urzekającą Andromedę, która bezradnie przywiązała się do skały i czekała na jej pewną śmierć. Oboje byli na pierwszy rzut oka miłością. Perseus komfortowo trzymał ją w ręku, którą kilka minut później trzymał w pałacu rodziców - nie bez torby, która ukrywała głowę Meduzy przed jej bliskimi. O świcie trzymał go przed nosem potwora, który jak się spodziewano zamienił w kamień. Po ślubie Perseusz założył własne królestwo, w którym urodziło się wiele dzieci i było bardzo szczęśliwych.
Pegaz był uskrzydloną stopą starożytności, zawsze w służbie dziewięciu Muz sztuki. Cztery mięśnie inspirowały go do literatury, dwa teatry, jedna piosenka i jeden taniec - jeden promował astronomię.
Jako gość na dworze w Tyrins oddał koszyk do królewskiej opłaty. Gniewna, żądała jego śmierci. Jej mąż jednak nie chciał naruszać prawa do gościnności i skazał Bellefontów na karę śmierci w postaci pieczętowanej śmierci na króla Dżobatów w Lycia. Jobates nie otworzył listu aż do dziewiątego dnia - i wtedy on też nie chciał zabić ukochanej. Zamiast tego poprosił go, aby uwolnił swój kraj od komina od wietrzenia ognia. Po dziwnych snach Bellerophontes obudził się na Pegazie? Strzelił bestię w wysokim locie i stał się bardzo sławny. Ale to podniósł się do jego głowy i kierował uskrzydlonego konia do nieba. Irytujące jest to, że Zeus wysłał hamulec, który nakłuł Pegaz. Zaryglował i upuścił Bellerophontes, który mocno spadł na ziemię.
W konstelacji zakładany jest środek naszej galaktyki. Deneb (D) jest jedną z najjaśniejszych gwiazd na niebie, mimo ogromnego dystansu. Od Denebu do Ziemi promień światła trwa 930 lat. Najszybsze samoloty musiałyby przebyć 300 mln lat na tej trasie.
W mitach greckich Zeus zamienił się w łabędź uwodzącego Ledę, którego żona jego boga po raz kolejny nic nie zauważa. Kąpiel Leda jest szczęśliwa z ufności pięknego zwierzęcia i może być pielęgnowana. Następnie rodzi dwie lśniące jajka. Bliźniaki wymykają się z jednej strony i pięknej Helenie, wokół której wybucha wojna trojańska.
Lohengrin pochodzi z brytyjskiego mitu o Świętym Graalu. Łabędź ściąga własny łabędź i nikt nie może pytać o miejsce jego podróży. Bajki ludowe wszystkich krajów oczarowujących braci w łabędziach, odkupione przez ciche siostry.
Delfin jest małą, bardzo piękną konstelacją, niedaleko od liry.
Arion mieszkał około 700 przed Chrystusem dworze w Corinth i był najsłynniejszym autorem jego czasów. Niechętnie pozwolili mu przyjechać na Sycylię na konkurs śpiewający. Tam zaśpiewał sobie cenne nagrody i ponownie wyruszył w podróż do domu. Jego skarby nie zostawiły jednak kapitana samego. Na pełnym morzu postanowił wyrzucić Ariona za burtę i dał mu ostatnie życzenie. Arion wziął lirę i zagrał melancholijną pieśń pożegnalną. Wykorzystał go do wabienia stada delfinów. Kiedy kapitan wypchnął artystę z dala od Rehlinga, wyciągnęli go na plecy, wyłowili lirę z fal i poprowadzili go przez morze do Koryntu, a Arion zaśpiewał i grał dla nich. Nieco później tam też wylądował jego statek. Kapitan został rozstrzelany. Bogowie uwiecznili Ariona na grzbiecie delfina na niebie.
W mitologii i zwiastunach orzeł ma ogromne znaczenie. W nordyckiej legendzie jest symbolem Odina, najmądrzejszego z Aesirów i ojca ludzkości. Siedzi na szczycie prochów Yggdrasil i jest na ziemi. Jako symbol ziemskiej władzy, Ptolemeusz wyznaczyłem go jako heraldyczne zwierzę Egiptu. Rzymscy cesarze i dowódcy zdobili się wzorcami orła. Ukazał się też Napoleonowi godnym symbolem jego mocy. Na niebie orzeł jest małą, bardzo jasną konstelacją z Atair (A), jedną z najjaśniejszych gwiazd. Atair jest orłem Zeusa.
Prometeusz był siostrzeńcem Zeusa i wydobył ludzi z gliny. Gdy dla ich dobra, Zeus ukradł ogień z ognia bogów, jako kara przypieczętował go do skały. Każdego dnia przychodził orlik i karmił wątrobą, która w nocy rosła z powrotem do poddziedziczonego. Wisiał tam przez 30.000 lat, aż Herakles zastrzelił orła i uwolnił Prometeusza od tortur.
Wega (W) w lirze jest najjaśniejszą gwiazdą północnego nieba i zajmie miejsce gwiazdy polarnej za 12.000 lat z powodu żyroskopowego ruchu osi Ziemi. Lyre jest instrumentem smyczkowym i był tak popularny w starożytności jak gitara dzisiaj.
Orpheus był w stanie oswoić dzikie zwierzęta z jego liryczną grą, nawet kamienie i drzewa podążyły za nim, jeśli chciał. Był jednym z Argoników - przez grę, smok, który pilnował złotego runa zasnął niestrudzenie. Po tej wyprawie Orpheus poślubił Euridike' a, który zbyt szybko został ukąszony przez trującego, śmiertelnie trującego węża. Orpheus wszedł do podziemia i zaczarował Hadesa i Persefona swoją poruszającą grą. Pozwalali Euridike' owi iść za nim, ale nie pozwolono mu rozejrzeć się dookoła, dopóki nie byli na ziemi. Ponieważ nie mógł usłyszeć jej kroku, wątpił nagle, czy nie jest za nią. Rozejrzał się dookoła, a jej cień na zawsze zniknął w ciemności.
Konstelacja smokowych huddles ogromnie nad Polarsternem i odzwierciedla liczne smokowe potwory mitologii, których zadaniem jest zawsze ochrona skarbów złota lub słyszalnych dziewic.
W greckiej legendzie smok strzeże złotych jabłek Hesperydów i jest zabity przez Heracles - inny smok strzeże złotego polaru.
W Konfucjusza smok jest symbolem trzęsień ziemi i wybuchów wulkanu. W starożytnych Chinach herb narodowy uważany jest za szczęście.
Z niszczącym ziemią smoczym robakiem Dahaka, starożytna Persja łączy szczególny kult smoków.
W nordyckiej mitologii rozpościera się na całą ziemię jako średniowieczny wąż.
Zadaniem bohaterów jest niszczenie smoków. Oprócz skarbów złota, smokarz otrzymuje także tajne prezenty: Przyjemność serca smoka ożywia zwierzęcy język. Powłoka z krwią smoka sprawia, że jest ona bezbronna (jak mówi Sigurd Siegfried w Nibelungenlied). Ale również święci kościoła, tacy jak św.
M 13 w konstelacji Herkulesa jest najpiękniejszym kulistym klustrem północnego nieba. Jest to jedna z 18 galaktyk naszego lokalnego systemu i składa się z niezliczonych "czerwonych gigantów", najstarszych gwiazd spośród wszystkich.
Alkmene uważała, że został ogarnięty przez męża Amphitriona, ale Zeus zmienił się w Zeusa, aby oszukiwać żonę Herę. Heraklesa, dziecko tego rozkołysania, dręczyła wrogość Hery na całe życie. Zaraz po jego narodzinach włożyła dla niego dwa węże do kołyski, które on łatwo miażdżył. Urósł do ogromnej siły fizycznej. Zostało mu przypisanych dwanaście heroicznych czynów, podczas których zwyciężył w niezliczonych innych przygodach. Po chwalebnym życiu zmarł z trucizny hydry. Jego uwielbienie zostało przejęte przez Rzymian. Łączyła się z mężem Herculesem. W astrologia on być utożsamiać z jego dwanaście uczynek na the Słońce ścieżka the zodiak.
Sąsiednie konstelacje Wąż i Wężownika (linia przerywana) są wymienione indywidualnie w astronomii.
Klasyczna mitologia łączy obie konstelacje z greckim Asklepiosem, który Rzymianie nazywają Eskulapem. Cieszy się czcią podobną do Boga, jego wizytówką jest Laska Eskulapa. Słynny lekarz uważany jest za syna Apolla - boga młodości, uzdrowienia i wróżbiarstwa oraz głowy mięśni. Jako uczeń mądrego Chirona, Aesculap uczy się sztuki uzdrawiania tak doskonale, że jego umiejętności stają się niezmiernie użyteczne dla ludzkości, ale fatalne dla siebie samego. Jest na tyle arogancki, że przywraca życie zmarłemu człowiekowi. Zeus karze cudownego robotnika śmiertelnym piorunującym bolcem - Apoll stawia go pod gwiazdami.
W micie Sumeryjczyka serpent kradnie ludzkie zioło życia człowieka - wystawia skórę na wieczną młodość i nieśmiertelność, podczas gdy człowiek musi przyjąć śmierć.
Charakterystyczna konstelacja Korony Północnej nazywana jest również "Diadem der Ariadne".
Za plecami władcy Aten Poseidon uwiódł mędrca Aithrę. Ona urodziła Cioteusza, który wychowany został przez mądrego Chirona i który dokonał wielu heroicznych czynów, zanim wymieszał się z ofiarami Aten, aby wysłać do Minotaurusa na Krecie. Od amfitrytów, którzy w przeciwieństwie do Hery, nie dodawali nic do skoku męża, dostał jasną złotą tiarę. Na Krecie Teus zdobył miłość do Ariadne, pięknej siostry potwora. Dała mu dobrą radę i piłkę nici. W labiryncie rozpaliła się przed nim tiara. Ci z nich umieścili Minotaura i zabili go - i znaleźli wyjście z wątkiem. Porwał Ariadne i dał jej tiarę na ślub. Kiedy zaszła w ciążę, opuścił ją. Dionizos poszedł za nią i rzucał tiarą na rozgwieżdżone niebo.
Kruk jest małą gwiazdozbiórką w pobliżu pucharu na południowym gwiaździstym niebie.
W raporcie potopu sumeryjskiego gołąb, jaskółka i kruka wysyłane są z arki jedna po drugiej, aby znaleźć ziemię. Schwalbe i Taube wracają, tylko wtedy, gdy kruki zostają z dala, Utnapischtim wypuszcza także inne zwierzęta.
Po biblijnej potopie Noego powleka wąwozy, aż do opadnięcia wody, a dopiero potem odsyła gołębicę z gałązką oliwną.
W mitologii germańskiej wąwozy Hugin i Munin siedzą na ramionach Odina, każdego dnia wyruszają na odkrywanie czasu i są symbolem wszechwiedzy Odina.
W Grecji kruk jest uważany za mądrego, proroczego ptaka i jest święty dla Apolla. Ponieważ jednak potępia swoją kochankę, Apollo przekształca swój oryginalny biały upierzenie w czarne i umieszcza je w gwiaździstym niebie jako ostrzeżenie przed złośliwymi rozmówcami.
Wilk jest konstelacją południowego nieba.
Zgodnie z grecką tradycją, król Lycaon z Arkadii jest w niej uwieczniony.
Kiedy Zeus raz poszedł na ziemię pod pozór wędrowcy, aby sprawdzić pogłoski o korupcji ludzkości na miejscu, był też gościem w Lykaon. Chciał wystawić Boga na próbę i dał mu mięso dziecka w duszku. W obrzydzeniu, Zeus zamienił króla w wilka.
W Rzymie wilk święty był przed bożkiem wojennym Marsem, a wilk przeklął swoich synów Romulus' a i Remusa, bliźniaków założycieli Rzymu.
W mitologii Norse, wilk fenriru, słońce i księżyc próbują jeść ciągle raz po raz - wyjaśnienie zaćmień - co w końcu powiedzie się w dniu końca świata.
Przesądy wilkołaka były powszechne wśród wszystkich narodów: ludzi, którzy nocą zamieniają się w wilki i dołączają do paczki płaczących wilków.
Konstelacja Feniks stoi na południowym niebie i jest znana dopiero od XVII wieku.
Feniks jest legendarnym świętym ptakiem Egipcjan. Posiada fioletowe i złote upierzenie oraz oparzenia co 500 lat w gnieździe z przypraw korzennych. Odmłodzony, wyłania się z ognia, wychwytuje prochy w mirrze i przenosi je do Heliopolis.
Jest jeszcze filar słynnej świątyni słonecznej, która uważana była za źródło wszelkiej mądrości w Starym Świecie.
Feniks oznacza "złotą skórę". Fenicjanie otrzymali swoją nazwę z czerwono-brązowego koloru skóry. Ten ważny handlarz oddał hołd wierze naturalnej. Wiele jego mitów pochodziło z utraconych religii Wschodu. W Feniksie Melkart żyje na corocznym bogu Fenicjan, który podobnie jak Abraksas łączy charytatywne i nietrwałe siły niebieskie. Melkart spala się w letnim upale, aby wiosną wskrzeszać do nowego życia.
Konstelacja gołębicy została nazwana dopiero w 1679 r. Planety poruszają się nie tylko wokół słońca - cały nasz układ słoneczny porusza się z prędkością 20 km/s przez przestrzeń, podczas gdy gołąb w plecach i konstelacja Herkules jako cel podróży. W gołębicy unosi się ciemna chmura gwieździstego pyłu, którą już dawno temu przecinał nasz układ słoneczny - mogła powstać epoka lodowcowa.
Nośny gołębnik jest znany wszystkim narodom Bliskiego i Dalekiego Wschodu od tysiącleci, choć wciąż nie jest do końca jasne, które organy zmysłowe nadały mu zdolność orientowania się.
W Grecji Wenus był święty i symbolem miłości małżeńskiej i harmonii. W Rzymie istniała regularna gołębia pocztowego. Krucjaty przyprowadziły gołębie do Europy Środkowej. Szybko i potajemnie dostarczali wiadomości. Jako "gołębica"służyła giełdzie.
Konstelacja Argo rozciąga się na dużą część południowego nieba i została podzielona na trzy części przez nowoczesną astronomię: Kil, Rufa i Żagiel.
Jason zbudował Argo, najbardziej zaawansowany okręt Starego Świata, zgromadził wokół niego najsilniejszych bohaterów, takich jak Herakles, Castor, Pollux i Orfeusz. Potem wyruszyli, aby zrabować złoty wełnę. Podczas podróży Argonauci przeżyli wiele przygód. W magicznej krainie Kolczyka Jason musiał zaorać z oddychającymi buhajami, zasiać zęby smoka, kiełkować od wojowników i podbić niekończący się smok, który strzegł złotego wełny na świętym drzewie. On pokonał wszystkie niebezpieczeństwa z Argonauutami i pomocą czarodziejki Medei, która kochała go nieśmiertelnego. Po niebezpiecznej podróży powrotnej wrócił z polarem i Medea, ale oboje nie mieli mu szczęścia, a potem deski Argo go miażdżyły.
Południowy krzyż to dekoracja tropikalnych nocy. Cztery jasne gwiazdy otoczone są blaskiem Drogi Mlecznej. Podobnie jak Polarstern na północnym niebie, krzyż jest skierowany w kierunku nieba południowego, ponieważ jego długi promień jest skierowany dokładnie na biegun południowy.
Ukrzyżowanie było powszechne we wszystkich krajach starożytności. Ofiary były jednak jedynie uwięzione. Nad kościelnym znaczeniem krzyża łatwo nie dostrzega się, że jest on przedstawiany jako obrazowy symbol i kombinacja słów w codziennym świecie częściej niż jakikolwiek inny symbol. Znajdują się tu klucze krzyżowe, krzyżówki, krzyżówki, krzyżówki, rozkazy, krzyże, krucyfiksy, krzyżówki, krzyżówki, Czerwony Krzyż, krzyż osiowy i poprzeczka na pokładzie kart. Każdy, kto nie nauczył się pisać, farbuje "swój krzyż" i tworzy "trzy krzyże", gdy skończy się coś nieprzyjemnego. W dzisiejszych czasach skrzyżowania dróg są często mylące. Ścieżka życia prowadzi także czasami do skrzyżowania dróg i w ten sposób do podjęcia decyzji o określonym kierunku.
Konstelacja Centaur jest blisko Południowego Krzyża. Centaurami mitologii greckiej były nieprzyzwoite, pół człowieka, pół konia. Po bitwie z Kapitami, część z nich osiedliła się w Arkadii pod przywództwem Chirona. Tam wino było ich karą. Wzbudził je jego zapach i chciał ukraść go spokojnemu Pholosowi, wszystkim ludziom, gdy Herakles był gościem jego domu. Powstała krwawa bijata i Herakles miał się spotkać ponownie i zemścić na jego śmierci.
Chiron był najmądrzejszym uczonym swego czasu, słynącym z uzdrawiania i rzeźby. Najważniejsi bohaterowie wyszli z jego uczniów. Był on jedynym z nieśmiertelnych centaurów. Przeżył straszne męki, kiedy trucizna Heraklesa uderzyła go przez pomyłkę w tę walkę. Kochałby umrzeć, ale tylko jego transfer do gwiazd mógł go odkupić.
